[JĘZYK] Historia Koreańskiego Alfabetu

Hejka!

Może nie każdy z was wie, ale 한글, czyli koreański alfabet, został stworzony dopiero w 1443 roku. Czyni to go najmłodszym alfabetem na świecie. Jego powstanie zawdzięczamy Królowi Sejongowi Wielkiemu, który wymarzył sobie, by był on ogólnodostępny oraz łatwy w nauce. Jest to jeden z niewielu alfabetów, który powstał w sposób sztuczny, a nie ewoluował z czasem np. z piktogramów czy hieroglifów. Dziś uważany jest za jeden z najprostszych do nauczania alfabetów.

Era „Hanja” (漢字)

Język koreański w mowie istniał na długo przed wynalezieniem jego autonomicznego odpowiednika zapisu. Zastanawialiście się, więc w jaki sposób Koreańczycy pisali listy, gdy chcieli skontaktować się z kimś na odległość albo zapisywali historię do kronik? Nie używali oni przecież do tego obrazków, chociaż nie do końca. Używali oni Hanja, czyli chińskich znaków, zapożyczonych od sąsiadów. Znaki te wywodzą się z idiogramów i były już bardzo dobrze prosperującym alfabetem. Przywędrowały one do Korei razem z Buddyzmem, chińską literaturą oraz zostały zaadoptowane na potrzeby ludu.

Napotkane problemy

Niby wszystko mogło wydawać się idealne, Koreańczycy wreszcie mogli porozumiewać się za pomocą pisma, lecz jak to się mówi: „Nie wszystko złoto, co się świeci”. Chiński był językiem dostosowanym do wyrazów. Jeden znak oznaczał jedno całe słowo. Koreański natomiast był dzielony na sylaby. Zapis Hanja natomiast był tak trudny do zapamiętania, że znali go zazwyczaj tylko ludzie z klasy Yangbang, czyli uczeni albo arystokracja. Trudno się dziwić, w tamtych czasach nauczanie nie było zbyt rozpowszechnione wśród ludu, a kto dopiero bez kilkuletniej solidnej nauki przyswoił by około ośmiu tysięcy znaków?

Adaptacja 

Wyobraźcie sobie chińskie słowo brzmiące banana, które nawiasem mówiąc znaczyło po prostu banana. Koreańczycy natomiast, chcąc pokazać swoją oryginalność i podkreślić to, że nie są Chińczykami, wykorzystywali zapis oraz brzmienie tego słowa, które pokrywało się z brzmieniem koreańskim do swojego języka. Czyli proste słowo banana brzmiało dla nich jak vamama. Wykorzystali właśnie to pokrewieństwo i używali tego zapisu by określić zwrot podatku.

Nowa era

W 1397 roku narodził się Sejong, trzeci syn Króla Taejonga z dynastii Joseon. W 1418 roku, objął on tron po abdykacji jego ojca. Był on wielkim patriotą, chciał pokazać niezależność swojego narodu od wynalazków innych krajów.Postawił więc sobie za punkt honoru, stworzenie alfabetu, który będzie dopowiadał językowi narodu.

Narodziny Hangul

Głównym założeniem króla było, by alfabet był „prosto-głupi”. Zależało mu na dopasowaniu go do struktur gramatycznych języka oraz stworzeniu liter odpowiadającym dźwiękom używanym w mowie, gdyż wcześniej było to niemożliwe. Król oraz jego uczeni pracowali nad tym zadaniem przez wiele dni. Dziewiątego Października 1446 roku, który we współczesnych czasach uznawany jest za dzień Hangula, został opublikowany i przedstawiony obywatelom.

Tego dnia wyzwał on ludzi słowami:

„Jeśli jesteś mądry, będziesz wstanie nauczyć się tego sposobu w jeden poranek. Natomiast jeśli jesteś głupi, zajmie ci to dziesięć dni.”

Hangul został najszybciej zaadoptowany przez kobiety oraz popularnych pisarzy tamtejszych czasów. Niestety klasa rządząca (양반), składająca się z arystokracji i uczonych nieprzychylnie przyjęła ten pomysł. Byli oni fanatykami Hanja. Każdy z nich musiał zdać egzaminy zwane 과거, które wymagały wielu lat studiowania znaków Hanja. Dla nich był to jedyny poprawny zapis.

Zakazany Hangul

W 1504 roku, w chwili objęcia tronu przez nowego Króla, hangul został zakazany. Każdemu, kto się temu sprzeciwił, miała zostać wymierzona surowa kara. Przez wiele wieków hangul, kwitł w podziemiu. W późnym okresie XVI wieku pisarze powoli zaczynali pisać opowiadania z jego pomocą. Pozwoliło im to uniknąć zapomnienia. Dopiero w 1890 roku Król Kojong wprowadził w kraju wielkie reformy. Zakazał niewolnictwa, zniósł klasy społeczne oraz, co najważniejsze, zarządził przepisanie wszystkich dokumentów państwowych z Hanja na Hangul.

Okupacja Japońska

Kiedy Japonia najechała Koreę w 1910 roku ogłosiła język japoński jako oficjalny. Japończycy nie byli jednak tak bardzo restrykcyjni. Rząd zezwolił Koreańczykom na używanie Hangul w szkołach oraz uniwersytetach. Niestety, Hangul po tylu latach istnienia w podziemiu, był po prostu niechlujny. Potrzebował dopracowania i zebrania wszystkiego do ładu i składu. Dzięki efektom grupy 한글 학회, oraz ichreformom w 1912 oraz 1930 roku, litery oraz ortografia zostały uporządkowane. W tym momencie skończyła się wolność ze strony okupantów. Japonia zakazała nauczania Hangula, a wszystkie oficjalne dokumenty musiały zostać zapisane w języku Japońskim. Koreańczycy robili wszystko, by przez czas okupacji utrzymać zapis żywym między innymi publikując i rozpowszechniając książki.

Wolność słowa

Po odzyskaniu niepodległości w 1946 roku, Hangul po raz pierwszy odkąd został stworzony zyskał miano oficjalnego języka, zarazem ludu jak i polityki. Po rozdzieleniu Korei, na jej Południową oraz Północna część, oba państwa zadeklarowały Hangul swoim oficjalnym alfabetem. Z deklaracji obu państw wynika, że niemalże 100% całego społeczeństwa jest piśmienne i nie ma żadnych problemów z przyswojeniem alfabetu.